Autor ben querido, sobre José Saramago non habemos de facer cuestión acerca da calidade literaria que a súa obra atesoura. O lector escollerá a súa preferencia, sen lugar a dúbidas, pois a produción é o suficientemente vasta como para ter onde facelo. Quer o Memorial do convento, quer a História do cerco de Lisboa, quer A jangada de pedra, quer A caverna, quer O ano da morte de Ricardo Reis, quer O envangelho segundo Jesus Cristo... todas as súas novelas fan parte do universo totalizador en que o alentexano nos quixo inmiscir para reflexionar sobre as virtudes, pero tamén sobre os enormes defectos do ser humano. Porque, ante todo, Saramago era (ségueo a ser) un filósofo e un humanista. A Saramago dóelle o home en toda a súa magnitude.
Onte Xavier Alcalá, na súa colaboración 'A voo de tecla' (http://www.lavozdegalicia.es/noticia/opinion/2014/07/22/portunol-saramago/0003_201407G22P19997.htm) de La Voz de Galicia, incidía sobre un aspecto puramente formal, sociolingüístico máis concretamente a respecto de José Saramago. A nosa percepción, desde xa había algún tempo, tamén era algo semellante. En O homem duplicado fixeramos as nosas anotacións acerca, sobre todo, dos tempos verbais empregados. Chama a atención a profusión de tempos verbais compostos tomando como auxiliar o verbo haver e non o ter (havia esquecido, havia alvitrado, havia dito..., haver sido, haver perdido...). Certo é que as gramáticas do portugués continúan a aceptar os verbos compostos con haver, mais o certo é que a consideración que estas formas teñen é a de seren arcaísmos. É o verbo ter o que hoxe por hoxe cobre ese espazo.
Sen dúbida ningunha, vivir en España durante ben anos, así como a convivencia cunha esposa española tería a ver bastante neste influxo ou proceso de diglosización a que alude Xavier Alcalá. Fose ou non propositado este tipo de escollas, non é menos certo que José Saramago ten manifestado en varias ocasións o emprego mesmo de modalidades agalegadas, detectadas noutras novelas, tal é o caso de lóstrego ou de apagón, nunha sorte de complicidade co lector. O noso paisano, Torrente Ballester, facía tamén uso e case abuso dun agalegamento e aferrolanamento na súa escrita bastante de notar que en nada desmerecía a súa calidade literaria.
Fique aquí esta mínima reflexión.
Onte Xavier Alcalá, na súa colaboración 'A voo de tecla' (http://www.lavozdegalicia.es/noticia/opinion/2014/07/22/portunol-saramago/0003_201407G22P19997.htm) de La Voz de Galicia, incidía sobre un aspecto puramente formal, sociolingüístico máis concretamente a respecto de José Saramago. A nosa percepción, desde xa había algún tempo, tamén era algo semellante. En O homem duplicado fixeramos as nosas anotacións acerca, sobre todo, dos tempos verbais empregados. Chama a atención a profusión de tempos verbais compostos tomando como auxiliar o verbo haver e non o ter (havia esquecido, havia alvitrado, havia dito..., haver sido, haver perdido...). Certo é que as gramáticas do portugués continúan a aceptar os verbos compostos con haver, mais o certo é que a consideración que estas formas teñen é a de seren arcaísmos. É o verbo ter o que hoxe por hoxe cobre ese espazo.
Sen dúbida ningunha, vivir en España durante ben anos, así como a convivencia cunha esposa española tería a ver bastante neste influxo ou proceso de diglosización a que alude Xavier Alcalá. Fose ou non propositado este tipo de escollas, non é menos certo que José Saramago ten manifestado en varias ocasións o emprego mesmo de modalidades agalegadas, detectadas noutras novelas, tal é o caso de lóstrego ou de apagón, nunha sorte de complicidade co lector. O noso paisano, Torrente Ballester, facía tamén uso e case abuso dun agalegamento e aferrolanamento na súa escrita bastante de notar que en nada desmerecía a súa calidade literaria.
Fique aquí esta mínima reflexión.
Comentarios
Publicar un comentario