Letras para todo o sempre

o hidroavión vai amarar? Cando menos, resulta simpático achar, sen as agardar, certas voces que de xeito repentino chegan a ti sen que antes tiveses sabido nunca nada delas. E será que elas nos buscan? Teremos acaso algunha sorte de imán para deste xeito viren a nós? Sería bonito pensar que si, que elas fan por saír na túa procura pois que queren, ou desexan, ser rescatadas. Mais é a alerta filolóxica, esa (de)formación con que contamos de xa hai algúns aniños, a que na verdade sae ao noso encontro; logo esta é a simple e única razón que aniña en toda esta maxia marabillosa que puidese parecer o achado fortuíto de léxico de que acostumamos facer acopio. Falamos de reparar en, falamos de fixar a nosa atención naquilo que, de xeito inesperado, dan en dicir os nosos maiores nun determinado momento e rapidamente corremos a apuntar. Velaí a nosa maneira de proceder.  Así pois, o vocábulo "amarar", e se ben serviu para ilustrar unha conversa acerca do difícil que é botar

http://www.diariodeferrol.com/opinion/henrique-dacosta/lobos-sucios-filme-pertinente/20160421003940152205.html O filme Lobos sucios , que puidemos ver no día da súa estrea, non defraudou en absoluto as nosas expectativas. Ben ao contrario, colmounos de satisfacción poder comprobar como cun orzamento tan axustado se é capaz de facer bon cinema, ademais de pola ambición narrativa que o seu director enfrontou, tentando contar unha historia poliédrica e complexa da que foi capaz de saír bastante ben parado. Historias de amores por intereses creados ou por responderen a un verdadeiro apaixonamento, entrecrúzanse azarosamente coa explotación polos nazis da mina de wolfram de Casaio, na cal traballan presos republicanos e paisanos das aldeas lindantes, e que queren ser sabotadas (entre guerrilleiros antifranquistas e enlaces aliados británicos), coexistindo cun compoñente esotérico, tamén introducido, todo o cal vén a encerrar este convulso círculo en que Simón Casal de Miguel, o seu dir

Remoendo máis unha vez nisto das palabras, hainas que se atoan por algunha parte para despois ser difícil poder acharlles saída e que poidan ver de novo a luz que nalgún momento perderon. A lingua, queirámolo ou non, vaise modelando á súa maneira, ás veces de forma caprichosa, outras por causa de imperativos varios en que agora non imos entrar.   Mais o certo é que algúns destes vocábulos acaban por se agochar polos escondedoiros máis estraños da casa, polos labirintos da memoria, por veces mesmo polos daqueles seres queridos que hoxe por vellos tenden a tela un bocadiño extraviada, e que, oh, sorpresa!, por calquera extraordinario resorte, véñenos a soltar no momento máis inesperado e alí estamos, atentos e por fortuna presentes, para os poder recoller.  ambroesas No campo destas "ambrosías" a que facemos referencia no título, temos a palabra ambroesa . Confésolles que nin tiña idea da súa existencia. Polo que, tan logo a escoitei, tiven a urxencia de apuntala

Só teño palabras de agradecemento para cantas persoas fixeron posíbel que a miña última novela, Entrada ao xardín do saber , fose motivo de lectura e posterior conversa no Club de Lectura do ies de Rodeira en Cangas.   O día 6 de abril, e auspiciado por este dinámico grupo de persoas encabezado por Mª. Xosé Jiménez, tivemos oportunidade de falar distendidamente acerca desta miña obra. Debo recoñecer que a publicidade que se puido ter realizado no seu día polas diferentes feiras do libro de Galiza (Monforte, Ribadeo, Viveiro, Ferrol, A Coruña, Pontevedra, Compostela...), alén das redes sociais, o boca a boca, etc. teñen obrado a maxia de poder ter chegado até ben lonxe, dado que a novela carece do mínimo amparo dunha editora de renome e, en consecuencia, das canles de difusión de que elas dispoñen.  Antóllasenos, xa que logo, unha razón de peso máis que relevante o xeneroso convite feito, e ao que de ningunha maneira nos podiamos ter negado, de modo que nos desprazamos  a

http://www.diariodeferrol.com/opinion/henrique-dacosta/filme-mustang/20160407003254150950.html Unha breve reflexión acerca deste belísimo e delicado filme franco-turco titulado Mustang . Un grito profundo e desgarrado por romper amarras cunha sociedade machista e opresiva que, quer por forza do costume, quer por unha hostilidade de xénero firmemente asentada, coloca o espectador nese mundo, infelizmente, tan común ás nosas sociedades. Aquí trátase de Turquía, mais é calquera outro lugar do planeta en que pode estar a acontecer. Filme de protagonismo e dirección feminina, que a ninguén pode deixar indiferente. Premiado na Seminci de Valladolid, ao Goya na categoría de filme europeo, nominada aos Oscar e aos Globos de Ouro de lingua non inglesa, 4 premios César, premio do Cinema Europeo tamén, etc.