Saltar ao contido principal

"A esmorga" foi e será unha festa



Baixo o título de "Esperando a estrea d'A esmorga: unha novela cinematográfica", presentábase o pasado 10 de novembro en Sargadelos-Ferrol, o filme homónimo do director Ignacio Vilar. No acto público celebrado a tal propósito participamos —nunha pequena exposición e posterior coloquio—, convidado pola Asociación Medulio. (Debemos apuntar que a sala estaba ateigada, mesmo facéndose insuficientes as cadeiras para poder sentar a tanta xente.) Así pois, e en tan expectante acto, tivemos o pracer de compartir táboa redonda, á parte de co citado director de cinema Ignacio Vilar (Pradolongo,Vilamor...), tamén co escritor e último premio Blanco Amor de Novela, Jorge Llorca, ademais de co profesor, crítico e ensaísta Manuel Rei Romeu.


Tratábase da análise e presentación, previa ao visionado oficial, que había de ter lugar o venres 14 de novembro. Claro está que os contertulios contabamos coa vantaxe de tela visto antes, se ben en pantalla pequena, por necesitarmos dunha impresión para poder valorar e estabelecer ou non comparacións coa obra escrita por Eduardo Blanco Amor. Con posterioridade, cadaquén debullou o binomio filme/novela á súa maneira, e dun ou doutro xeito, viñemos todos a coincidir na calidade que a versión cinematográfica atesoura, alén da fidelidade que mantén a respecto da narración do autor ourensán. Os diálogos e verdadeiras sentenzas case filosóficas de que o Cibrán se vai provendo, a magnífica ambientación e fotografía, o papelón desempeñado polos tres actores principais, a música reiterativa para mellor comprender a opresión que no fío argumental se vai dando..., falan da excelencia cinematrográfica que axiña puidemos corroborar no sábado seguinte cando xa finalmente a vimos en pantalla grande.

Se A esmorga, en definitiva, continúa a ser a novela das novelas da literatura galega, a novela por antonomasia ao noso entender, o mesmo poderiamos dicir con respecto ao filme do mesmo nome. Tratáse do mellor, sen dúbida ningunha, da nosa cinematografía. Fóra que as idades dos protagonistas non se correspondan coas da narración orixinal, nin tampouco o tempo en que se localiza, pois trasládase cen anos máis adiante, o certo é que nada desdí a fita con relación ao relato concibido por Eduardo Blanco Amor, cuxa fidelidade é máis que notábel co texto. E aínda máis cabería engadir a este propósito, porque se este puidese ver hoxe nas pantallas o filme realizado por Ignacio Vilar, de seguro que lle daría un inmensísimo abrazo de satisfacción, orgulloso por ter conseguido obra cinematográfica tan fiel e primorosa.




Comentarios

Publicacións populares deste blog

Pequena glosa sobre Florencio Delgado Gurriarán

Florencio Delgado Gurriarán nace en 1903 na localidade valdeorresa de Córgomo. Por razóns laborais, o pai será destinado a terras castelás, de modo que acabará por facer o seu bacharelato en Palencia, e en Valladolid estudará a carreira de Dereito. Exercerá a avogacía no Barco de Valdeorras e ingresará no Partido Galeguista en 1933. É por esta razón que escapará da represión exercida polos sublevados  en 1936 . Farao primeiro a Zamora e a Portugal despois (refúxiase primeiro nunha casa de Tourém), saíndo desde o Porto nun barco noruegués a Francia, para pasar despois novamente á zona republicana. No entanto, terminada a guerra, cruzará outra vez a fronteira, embarcando no navío Ipanema con destino á cidade mexicana de Veracruz, xunto con centenares de refuxiados republicanos. Neste país xa asentarase de modo definitivo. Falecerá en 1987.  Catro son os poemarios publicados por Florencio Delgado Gurriarán:  Bebedeira , Nós, Santiago de Compostela, 1935.  Ga...

Tintoretto, espírito olímpico e aromas dos Balcáns

http://www.diariodeferrol.com/opinion/henrique-dacosta/tintoretto-espirito-olimpico-aromas-balcans/20160824234321164007.html No pasado 25 de agosto publicabamos no Diario de Ferrol, na sección "La Ventana", este artigo. Fálase nel acerca das impresións dunha viaxe realizada durante o mes de xullo. O mar Adriático, xunto co Xónico, fixeron parte deste interesante percurso, unha amálgama de cidades e lugares, unha mestura de varias culturas realmente cativadoras. Galleria dell'Academia de Venecia Venecia friso no museo de Olimpia Dubrovnik (Croacia) falso fiorde de Kotor igrexa ortodoxa en Kotor (Montenegro) igrexa ortodoxa en Kotor

Miguel Sousa Tavares e o seu "Equador"

Capa do romance "Equador" 1.- ARGUMENTO : Luís Bernardo Valença pertence à alta burguesia lisboeta. Seu pai deixa-lhe em herança a posição de sócio principal de uma companhia de navios que fazem diferentes rotas comerciais. Estamos a falar da Companhia Insular de Navegação, encarregada de transportar cargas e passageiros entre a ilha da Madeira, as Canárias, o arquipélago dos Açores e o Cabo Verde. A vida do homem é regalada, despreocupada, entregue ele às reuniões e tertúlias com pessoas da boa sociedade lisboeta. Goza da amizade, por exemplo, de Bernardo de Pindela, conde de Arnoso, o qual faz parte do grupo de “Os Sobreviventes”, justamente em oposição ao de “Os Vencidos da Vida”, de que participava no seu momento Eça de Queiroz. Essa vida nocturna lisboeta de que o Basílio tanto se queixava (falamos do do seu romance O primo Basílio ) por falta de locais onde poder desfrutar, e que nestes se tornava todo o contrário, dispostos a extrair daquela vida capitalina...